Langenscheidt Polski wyjaśnień. 2015.
obłudny — obłudnyni, obłudnyniejszy «nacechowany obłudą, pełen obłudy; fałszywy, kłamliwy, nieszczery, dwulicowy» Obłudny uśmiech, wyraz twarzy. Obłudne współczucie … Słownik języka polskiego
deklamator — m IV, DB. a, Ms. deklamatororze; lm M. deklamatororzy, DB. ów «ten, kto deklamuje, wygłasza utwór literacki; recytator (literacki)» Szkolny, teatralny, zawodowy deklamator. Deklamatorzy z kółka dramatycznego. przen. «człowiek posługujący się… … Słownik języka polskiego
dwulicowiec — m II, DB. dwulicowiecwca; lm M. dwulicowiecwcy, DB. dwulicowiecwców «człowiek dwulicowy, obłudny, fałszywy» … Słownik języka polskiego
dwulicowy — dwulicowywi «mający dwa oblicza moralne; fałszywy, obłudny» Dwulicowy człowiek. Dwulicowe postępowanie … Słownik języka polskiego
fałsz — m II, D. u; lm M. e, D. ów 1. «niezgodność z prawdą; nieszczerość, obłuda, kłamstwo» Fałsz historyczny. Wyczuć fałsz w czyichś słowach. Poznać się na fałszu. ◊ przestarz. Zadać komuś fałsz «udowodnić, ujawnić, że ktoś kłamie, jest nieszczery,… … Słownik języka polskiego
fałszywiec — m II, DB. fałszywiecwca, W. fałszywiecwcze (a. fałszywiecwcu); lm M. fałszywiecwcy, DB. fałszywiecwców «człowiek fałszywy, obłudny, nieszczery» … Słownik języka polskiego
fałszywy — fałszywywi 1. «podrobiony, imitowany, nieprawdziwy, sztuczny» Fałszywy paszport. Fałszywe dokumenty, monety, banknoty. Fałszywa biżuteria. Fałszywy warkocz. 2. «niezgodny z prawdą, błędny; niewłaściwy» Fałszywe zeznanie, oskarżenie. Fałszywy… … Słownik języka polskiego
faryzeusz — m II, DB. a; lm M. e a. owie, DB. y a. ów 1. hist. «członek stronnictwa religijno politycznego w starożytnej Judei, powstałego w II w. przed n.e., reprezentującego narodowy, konserwatywny kierunek w judaizmie i ścisły formalizm religijny» 2.… … Słownik języka polskiego
faryzeuszowski — faryzeuszowskiscy «właściwy faryzeuszowi; obłudny, fałszywy, świętoszkowaty» Faryzeuszowski postępek. Faryzeuszowskie spojrzenie. Faryzeuszowskie poglądy … Słownik języka polskiego
jezuicki — jezuickiccy przym. od jezuita Zakon jezuicki. Kolegium jezuickie. ∆ Jezuicki styl «styl wczesnobarokowy w architekturze kościelnej, zwłaszcza włoskiej i francuskiej, oparty na tradycjach renesansowych, propagowany przez jezuitów» przen. «obłudny … Słownik języka polskiego
